Δευτέρα πρωί, πρώτη του μηνός, βρεθήκαμε με τον φίλο μου τον Γιακουμή στον ταχυδρόμο, καθώς βέβαια και όλο το χωριό, γιατί αναμέναμε όλοι με αγωνία, να λάβουμε μαζί με την λογαρία της Δ.Ε.Η., και το καινούργιο επαίσχυντο του Βενιζέλου, του άνδρα του πολύτροπου.
Ακούστηκαν και όλα τα επίθετα του χωριού, μέχρι και ορισμένων πεθαμένων! Πήραμε και τα δικά μας φακελάκια, και αναχωρήσαμε για τα σπίτια μας.
" Να τ' ανοίξουμε ρε Μπούτση; "
" Όχι, άστο καλλίτερα για το βράδυ, θα μας χαλάσει όλη τη μέρα. Πες κάτι άλλο. "
" Α! καλά λες. Άκουσες τα επίθετα; Πως βρέθηκαν τόσα πολλά; Από που προέρχονται; "
" Άκουσε φίλε μου, κάθε επίθετο έχει και την δική του αιτία. "
" Για λέγε; "
" Πολλά επίθετα, ήσαν χαρακτηριστικά ή κουσούρια προγόνων. "
" Όπως; "
" Γκαβός, κουφός, κουτσός, στραβός, λωλός, ψηλός, κουτός, χοντρός, λιγνός, μαχαίρας, τσεκούρας..."
" Άλλα; "
" Άλλα δηλώνουν καταγωγή. Είναι αυτά που λήγουν σε -ου, όπουλος, ίδης, ογλού, που σημαίνουν ο υιός του τάδε, όπως Βασιλείου, Γεωργίου, Παπαδόπουλος, Γιαννόπουλος, Σαββίδης, Νικολαΐδης, Τέλογλου, Λάκογλου... "