Διαφορά ανθρώπου και γαιδάρου

Νοέμβριος μια ηλιόλουστη αλκυονίδα μέρα, κάναμε τη βόλτα μας, με το αμάξι του φίλου μου του Γιακουμή. Περνώντας δίπλα από ένα λιβάδι, τι λέτε να είδαμε; ‘Έναν γάιδαρο! Μπρέ, μπρέ για δες τι σου επιφυλάσσει η ζωή! Δέκα ολάκερα χρόνια είχα να δω γάιδαρο ζωντανό. Με σάρκα και οστά. Πάει πια, έγινε κι’ αυτός είδος μουσειακό. Μόνο σε παλιές φωτογραφίες, και στο σινεμά βλέπουμε.

“ Ένας γάιδαρος δεμένος

στο λιβάδι ξεχασμένος

το χορτάρι του βοσκούσε

κι’ ήταν τρισευτυχισμένος

ο καημένος, ο καημένος. “

Ψιθύρισε τραγουδιστά ο Γιακουμής…

“ Το θυμάσαι ρε Μπούτση; “

“ Ε! Ξεχνιούνται τέτοια πράγματα; “
Εμένα όμως πάραυτα μου γεννήθηκε μια μεγάλη απορία:
“ Μπορείς να μου πεις φίλε μου, ποια η διαφορά ανθρώπου και γαιδάρου;! “
“ Έλα ρε και συ. Όλο τέτοια παράξενα πράγματα σκέφτεσαι. “
“ Όχι μιλάω σοβαρά. “
“ Διαφέρει κατ’ αρχήν, στην μούρη. “
“ Όχι, γιατί εγώ γνωρίζω πολλούς, που έχουν μούρη ωσάν και του γαιδάρου, και χειρότερη! “
“ Ο γάιδαρος έχει μεγάλα αυτιά. “
“ Και πάλι όχι, γιατί υπάρχουν και άνθρωποι πούχουν αυτιά ωσάν και του γαιδάρου. “
“ Ο γάιδαρος τρώει χόρτο. “
“ Λάθος! Γιατί υπάρχουν και πολλοί, μα πάρα πολλοί σου λέω άνθρωποι, που κι’ αυτοί τρώνε χόρτο. “
“ Σαν τι χόρτο δηλαδή; “
“ Κουτόχορτο! “
“ Έχεις δίκιο. Ο γάιδαρος έχει τέσσερα πόδια. “
“ Και πάλι λάθος, γιατί εγώ γνωρίζω πολλούς, πούχουν κι’ αυτοί τέσσερα πόδια. “
“ Μα τι λες τώρα κι’ εσύ, με δουλεύεις; ‘Άνθρωπος με τέσσερα πόδια; “
“ Δεν εννοώ στο σώμα, αλλά στο πνεύμα! “
“ Έχεις δίκιο, θα με σκάσεις. Ο γάιδαρος κλάνει δημοσίως! “
“ Μα και ο άνθρωπος κλάνει δημοσίως. Με μία όμως διαφορά. Άλλο όταν κλάνει ο άντρας, κι’ άλλο όταν κλάνει η γυναίκα! “
“ Και πούναι η διαφορά; “
“ Όταν ένας άντρας κλάνει δημοσίως, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Μια ωραία γυναίκα όμως κλάνουσα δημοσίως, χάνει μέγα μέρος της γοητείας της! “

Ακολούθησε σιωπή για πέντε ολόκληρα λεπτά, κι’ εκεί που νόμιζα ότι ο φίλος μου τάχε απαρατήσει, αίφνης τον άκουσα να ξεσχίζεται στο γέλιο.

“ χα, χα, χα ναι αυτό είναι, το βρήκα! Είναι τόσο απλό. Καλά ρε Μπούτση τόσο εύκολα ξεχνάς, την παιδικά μας ηλικία; Δεν θυμάσαι που παίζαμε όλη τη μέρα με τους γαιδάρους στα λιβάδια; Δεν θυμάσαι όταν του βάζαμε ομπρός του γάιδαρου, κάποια θηλυκιά που έσερνε, πως του σηκωνόταν του σερνικού; Γινότανε σαν τρομπόνι δημοτικής μουσικής. Κι’ ακούμπαγε μέχρι το χώμα! Ε! Μη μου πεις δα και τώρα ότι ετούτη δεν είναι διαφορά; “

“ Λυπούμαι Γιακουμή μου, αλλά πάλι θα σ’ απογοητεύσω. Εγώ θυμάμαι όταν περιοδεύοντες, στην παρέα μας είχαμε έναν Πομάκο, απούτανε ένα και πενήντα, και είχενε ψωλάρα εβδομήντα πέντε πόντους! Ίσα με το μισό του μπόι. Και επί πλέον είχε και περιτομή, και την είχε χοντρή ωσάν και του γαιδάρου! “
“ Σαν νάχεις δίκιο, γιατί κι’ εγώ θυμούμαι στον στρατό, κάτι βουνίσιους, που κι’ αυτοί την είχανε ωσάν και του γαιδάρου. Τους ρώτησα μάλιστα που οφείλεται αυτό, και μούπαν ότι πηδούσαν ότι ζώο θηλυκό βρήσκανε μπροστά τους. Κατσίκες, προβατίνες, γελάδες, γαιδάρες, κότες, μέχρι και πετεινούς! Αμάν Μπούτση, τα παρατάω. Μ’ έσκασες! Πες το να το πάρει το ποτάμι, γιατί αλλιώς, θα σε πετάξω όξω από το αμάξι, και θα πας πεζός σπίτι σου! “
“ Λοιπόν άκουσε φίλε μου. Κι’ εγώ για να το βρω, πίστεψε με βασανίστηκα πολύ. Νύχτες ολόκληρες ξαγρύπνησα, και τελικά το βρήκα! Ιδού λοιπόν: Η μόνη διαφορά ανθρώπου και γαιδάρου είναι ότι ο άνθρωπος έχει το αίσθημα της αιδούς! “
“ Για κάντο πιο λιανά; “
“ Της ντροπής! Κατ’ αρχήν ο άνθρωπος, θα πρεπε να εντρέπεται γι’ αυτά που λέγει. Να βάλει δηλαδή το δάκτυλο στο μυαλό του και ν’ αναρωτάται:

μήπως λέγω αρλούμπες;

                                                                   
Γιατί αλλιώς, ομιλεί και ο γάιδαρος. Ξέρεις όμως τι λέγει; “
“ Όχι. “
“ Κι’ έπειτα, άμα τούρθει του γαιδάρου, μπορεί να χέσει καταμεσής του δρόμου. Ντρέπεται ; “
“ Όχι. “
“ Ε! αν εσύ δείς κάποιον να χέζει καταμεσής του δρόμου, τι θα πεις; οτ’ είναι άνθρωπος; “
“ Όχι, είναι γάιδαρος! “
“ Είδες λοιπόν; Το κακό δεν είναι μόνον τούτο.”
“ Αλλά; “
“ Όλοι μας, λίγο ή πολύ, σε κάποια φάση της ζωής μας γινούμαστε γάιδαροι! Το κακό είναι, ότι μερικοί, είναι συνεχώς γάιδαροι. Εφ’ όρου ζωής! Αυτή είναι η συμφορά. Κατάλαβες; “
“ Απολύτως τίποτα! Ούτε τι εννοείς, ούτε ποιους εννοείς; “
“ Μην φοβάσαι, ούτε κι’ εγώ! “

 ΕΣΕΙΣ;