Ο Πρέσβης των Η.Π.Α. εν Ελλάδι

Απαραίτητο προσόν για να γίνει κάποιος πρέσβης των Η.Π.Α. εν Ελλάδι, ήταν να έχει τεράστια γεννητικά όργανα. Βλέπετε ολίγον η στρατηγική θέση της Ελλάδος, και ολίγον ο αντιαμερικανισμός των Ελλήνων, είχαν ως αποτέλεσμα, το προσόν ετούτο, μετά το 1945 να είναι και το μοναδικόν.

Ο φούφουτος επροορίζετο για εμάς τους Έλληνες, οι οποίοι τι να κάνουμε, τον εσυνηθίσαμεν! Μπορούσαμε να κάνουμε κι’ αλλιώς; Το λέει και η παροιμία: «Το κεφάλι μπαίνει πρώτα». Το πρόβλημα που ανέκυψε τώρα, ήταν τί θα γίνει με τους τεράστιους όρχεις; Έπρεπε λοιπόν να υπάρχουν και βαστάζοι, τους οποίους εγώ και λόγω του αντικειμένου, βαπτίζω «βαστόρχεις». Παράλληλα όμως τέτοιοι όρχεις, είχαν χρείαν και αναλόγου lifting.

Δια τούτο εδημιουργήθη και η ειδικότης του «γλυψώρχεως», με μεγάλην επαγγελματικήν ζήτησιν. Παρ’όλο που το επάγγελμα του γλειψόρχεως εθεωρείτο εξευτελιστικόν, δεν συνέβαινε το ίδιο και μ’αυτό του βαστόρχεως, το οποίον εθεωρείτο ύπατον αξίωμα, προοριζόμενον για τους ηγέτες του έθνους μας!

Επειδή τώρα το φορτίον ήτο υπέρβαρον, και δεν ήτο δυνατόν να το σηκώσει μια πλάτη, απεφασίσθη να διαμοιραστεί με τρόπο ακριβοδίκαιον, ώστε να μην παραμείνει κανείς παραπονούμενος, αλλά και να υπάρξει πολιτική και ιδεολογική ισορροπία. Επήλθε μυστική συμφωνία μεταξύ των πολιτικών, η οποία με την πάροδο του χρόνου, κατέστη θεσμός.

Τον δεξίν όρχιν να τον κρατεί η δεξιά. Παπάγος, Ε.Ρ.Ε., Ν.Δ.

Τον δε αριστερόν όρχιν, η αριστερά. Πλαστήρας, Ένωσις Κεντρου, ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Η ισορροπία ετούτη έμελε να διαταραχθεί, επί ημερών Μίλερ, και όταν λέγω Μίλερ, δεν εννοώ εκείνον τον τρομερό σέντερ-φορ της Μπάγερν Μονάχου Γκερτ Μίλερ, αλλά έναν από τους τελευταίους Αμερικανούς πρέσβεις εν Ελλάδι, Τόμας Μίλερ. Τον αριστερόν όρχιν, τον εκράτει ο Σημίτης, κι’ενώ ο δεξιός ανήκε δικαιωματικώς στον Κωστάκη, ο Γιωργάκης με μίαν επαγγελματικήν λαβήν τζούντο, βλέπετε το παιδί το κατέχει το άθλημα, έθεσε εκτός μάχης τον Κωστάκη, και εγράπωσε και τον έτερον όρχιν.

Ε! Τέτοια πλεονεξία δα!

Ο Τόμας Μίλερ, δεν εσεβάσθη διόλου την Εθνικήν μας παράδοσιν, και εδέχθη μετά χαράς, ετούτην την ιεροσυλλίαν.

Βλέπετε ο Γιωργάκης, μισό πατριωτάκιν, του όντας το αίμα νερό δε γίνεται, τον επροόριζαν από τότε για μέλλοντα πρωθυπουργό της Ελλάδος. Έφτασε μάλιστα στο σημείο η Ν.Δ. να κατηγορεί τον Μίλερ, ως κατάσκοπο της αριστεράς! Ο δε Γιωργάκης είχε βάλει στόχον, να ξεπεράσει σε μεγαλοσύνη, κι’αυτόν τον τρομερό Τιτάνα, τον Άτλαντα, και να γίνει ένας σύγχρονος σούπερ Άτλας, ο οποίος θα εσήκωνε επί τους ώμους του, όχι μίαν αλλά δύο γαίας! Όχι μίαν αλλά δύο γαίας, το επαναλαμβάνω. Το κόλπο απέτυχε προσωρινά, η Ν.Δ. κέρδισε τις εκλογές του 2004, και μαζί και τον δεξίν όρχιν, επήλθε ζυγοστάθμισις, και ο Μίλερ έφαγε την κεφάλα του.

Βλέπετε οι Αμερικανοί δεν συγχωρούν τα λάθη στους επαγγελματίες πολιτικούς τους. Έλα μου ντε όμως που τ’Αμερικανάκια επιμένουν, και ο επιμένων φυσικά νικά. Έτσι κι’ έγινε. Στις εκλογές του 2009 το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θριάμβευσε, κι ο Γιωργάκης εστέφθη πρωθυπουργός των Ελλήνων. Το μεγαλύτερο δώρο που του απένειμαν οι Η.Π.Α., ήταν να του δωρίσουν να  βαστεί μόνος του, και τους δύο όρχεις του πρέσβεώς των.

Ο δε Γιωργάκης επί τέλους εκπλήρωσε το μητρογονικόν του όνειρο. Να γίνει ένας σύγχρονος σούπερ Άτλας, ο οποίος θα βαστεί επί τους ώμους, όχι μίαν αλλά δύο γαίας, όχι μίαν αλλά δύο γαίας. Κακόγλωσσοι ψίθυροι μάλιστα λέγουν, ότι τον έγραψε και το βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες, μετά φωτογραφίας, σαν τον άνθρωπο που σηκώνει στις πλάτες του, τους μεγαλύτερους όρχεις του κόσμου. Υπερβολές! Η υπόθεση στην αρχή έμοιαζε παιχνιδάκι, αλλά μετά το πράμα σοβάρεψε. Το φορτίο άρχισε να γίνεται υπέρβαρο, το παιδί δεν άντεξε, τα γόνατα του λύγισαν, κυλίστηκε στο χώμα, και σκόρπησαν οι μυαλοί του και τα ονείρατά του στους πέντε αγέρηδες του κόσμου.

Η χώρα κινδύνεψε με πολιτικό και οικονομικό χάος. Οι Αμερικανοί αντέδρασαν αστραπιαία, και απεφάσισαν νέα ισομερή κατανομή του βάρους σε τρείς πλάτες. Αντώνης, Ευάγγελος, Φώτης, ελπίζοντας να επέλθει ισορροπία. Πολύ φοβούμαι ότι λίαν συντόμως, θα ξεσπάσει εσωτερική έρις, για το ποιος θ’αρπάξει το μεγαλύτερο μερτικό, από το πολύτιμο φορτίο. Τ’Αμερικανάκια όμως δια παν ενδεχόμενον έχουν και τέταρτο επιλαχόντα βαστάζο, νεαρό λέει παιδάκι, που να μπορεί ν’αντέξει το βαρύ φορτίο. Ψίθυροι δε, λέγουν πως το μικρό του όνομα είναι Αλέξης; Τι λέτε; Το κόλπο θα πιάσει; Οψόμεθα.

«Ο γαρ καιρός εγγύς».

Α! Και να μην ξεχνιόμαστε. Θα μου πείτε τώρα, τι θα γίνει με τον μεσαίον το κύριον, τον νυμφίον της νυκτός. Αυτός θα παραμείνει ακλόνητος στη θέση του ωσάν κολώνα από μπετόν αρμέ. Ήτοι θα προορίζεται, δι’ ημάς και δια τους κώλους ημών.

Επί του σοβαρού τώρα. Από το 1945 και τούδε, ο πραγματικός κυβερνήτης της Ελλάδος, δεν είναι κανένας πολιτικός, κανένας υπουργός, κανένας πρωθυπουργός. Ο πραγματικός κυβερνήτης, είναι ο εκάστοτε πρέσβης των Η.Π.Α. εν Ελλάδι, ή πλέον ορθώς, οι όρχεις αυτού. Αυτοί αποφασίζουν για μείζονα θέματα, ιδίως δε στρατιωτικής, οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής. Γι’ άλλα ελάσσονα θέματα, όπως ανεργία, φτώχεια, πληθωρισμό κ.λ.π. μας αφήνουν μόνους μας, να βγάλουμε τα μάτια μας. Όσον αφορά τώρα, στα δύσμοιρα εκείνα μιράκια της συμφοράς, εννοώ την Μέρκελ και του Σαρκοζί, τα παιδιά είναι απλώς ορχιδέες, που προσπαθούν να παραστήσουν τους όρχεις, αλλ’εις μάτην. Άλλοι είναι οι πραγματικοί όρχεις της παγκόσμιας οικονομίας, κι’επομένως και κυριαρχίας.