Φάσμα των λογισμών
και των πόθων μου άβατον.
Η μοίρα δεν θέλησε να
σμίξουμε
ίσως πιο κάλλιον έτσι
να μη μας φθείρει ο
χρόνος
να σε θωρώ στα
ονείρατά μου
αιώνια έφηβη κι’από
κρούσταλλο.
κλεμμένα από την
χαίτη του Απόλλωνα
μάτια με το λουλακί
χρώμα της θάλασσας
δάκρυ από νέκταρ, που
όπου πέφτει
φυτρώνουν ρόδα
κι’αμάραντοι
χείλη από ρουμπίνι
κι’αμέθυστο μαζί.
Χέρι θεϊκό σ’
εσμίλεψε
σε έκσταση μεγάλη
να ελαφροπερπατάς
στους δρόμους
ν’αγιάζει η φύσης
ν’αλλοπαίρνεις τους
μυαλούς και τις καρδιές
ανθρώπων, αγγέλων και
διαούλων.
Να μας θυμίζεις την
ωλεσθείσα παράδεισο
και να κλαίμε γοερώς
έως της συντελείας
των αιώνων
για το τί είχαμεν
και τί εχασάμεν.
Γλυκή μου έαρ
που λιώνεις και την
στερνή νιφάδα χιονιού.
Το μόνον της ζωής μου ταξίδιον
πότε η τύχη θα μας
φέρει αντάμα
ν’ακούω την ανάσα σου
πνοήν ζωής να παίρνω.
Μάτια λάγνα και
φθονερά
ποθούσιν σε κρυφίως.
Στόματα γιομάτα χολίν
και όξος
κακολογούν σε και
διαβάλλουν σε
γιατί η ομορφιά ψυχή
μου
πιότερον εμισήθηκεν
παρά αγαπήθηκεν.
Εγώ ο δυστυχής
ύμνον ερωτικόν θε να
σου ψάλλω.
Η εμορφία σου
ξεχώριζε
ωσάν την λάμψη του
διαμαντιού
ανάμεσα σε χίλια
αργύρια
και σε μιλιούνια
κύβδηλα πετράδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου